Łagodna

Ona ma lat 16, on 41. On jest właścicielem lombardu, ona jest nikim. Przychodziła do niego zastawiać jakieś rzeczy, a potem z nim zamieszkała.Raz jedli śniadanie w zupełnym milczeniu.Raz wyszedł na chwilę, a kiedy wrócił, już jej nie było. Czy taki związek jest możliwy? Czy to jest miłość? Czy ktoś ponosiwinę za to co się stało?Moment, w którym stawiamy te pytania, jest już momentem spóźnionym. TERAZ nie istnieje, zamiast niego jest przeszłość i rozsypanarzeczywistość. Moment rozbicia rzeczywistości to moment rozbicialustra, to moment skoku, który następuje chwilę przed TERAZ i pozostawia nam w dłoniach ostre, potłuczone kawałki szkła. Bierzemy jegarściami, zaciskamy pięści, napełniamy nimi kieszenie.To nie jest spektakl o uczuciach. To zapis rozpadu rzeczywistości.

„ KIM BYŁEM JA I KIM BYŁA ONA
...O, dopóki ona tu jest-wszystko jeszcze dobrze: podchodzę i coraz spoglądam; a wyniosą ją jutro - jakże ja tu zostanę sam? Teraz leży w saloniku, na stole, zestawiono dwa stoliki do kart, a trumna będzie jutro, biała, wybita białym atłasem, a zresztą ja nie o tym... Wciąż chodzę i chodzę, żeby to sobie wytłumaczyć. Oto już tak od sześciu godzin chodzę, usiłując sobie wytłumaczyć i wciąż nie mogę skupić myśli. Rzecz w tym, że chodzę, chodzę, chodzę...(…)”
F. Dostojewski, Białe noce. Opowiadania. Książka i Wiedza, 1986

„ (…) Powiadają, że słońce żywi wszechświat. Wzejdzie słońce i-popatrzcie nań, czy to nie trup? Wszystko martwe i wszędzie trupy, samotni tylko ludzie, a wokół nich milczenie-oto świat! „Ludzie, miłujcie się wzajemnie”- kto to powiedział? Czyje to wezwanie? Stuka, stuka wahadło nieczule, dojmująco. Druga w nocy.(…) Nie, doprawdy, kiedy ją jutro wyniosą, co ze mną będzie?”

F. Dostojewski, Białe noce. Opowiadania. Książka i Wiedza, 1986
 
Teatr Polski w Bydgoszczy dziękuje spadkobiercy twórczości Michała Gabriela Karskiego Pani Magdalenie Iljuczonek, za możliwość zamieszczenia opowiadania Fiodora Dostojewskiego "Łagodna" w tłumaczeniu Michała Gabriela Karskiego w programie do spektaklu.