„Przebudzenie wiosny. Tragedia dziecięca” Franka Wedekinda (1864-1918) – przeżywającego właśnie renesans na światowych scenach niemieckiego dramatopisarza, żywo komentowanego we współczesnych debatach na temat feminizmu, edukacji, seksualności – po raz pierwszy trafia na bydgoską scenę.
Premierę przygotowują reżyser Wiktor Rubin i dra¬maturg Bartosz Frąckowiak (znani z realizacji „Tramwaju zwanego pożądaniem” T. Williamsa) oraz scenografka Justyna Łagowska. Rubin i Frąckowiak opowiadają o problemach, z którymi chcą się zmierzyć w swoim spektaklu: „Zapisana przez Wedekinda historia grupy nastolatków stanowi doskonały materiał, by podjąć usunięte w cień i niewygodne tematy dotyczące życia młodych ludzi: seksualności, obsesji śmierci, ideologicznych uwarunkowań wychowania i różnych form dyscypliny, utraty wiary i zaufania do instytucji religijnych, fantazji i pragnień młodych, nie zawsze zgodnych z obowiązującą normą, silnie doświadczanej nudy codzienności, myśli samobójczych, ekonomicznej presji wynikającej z nierówności społecznych, dla której rozwiązaniem nie jest szkolny mundurek. Konserwatywna retoryka na temat wychowania i edukacji, gwałtownie i bez odpowiedzialności wprowadzona ostatnio do publicznej debaty w Polsce, wykorzystywanie nagłaśnianych medialnie tragedii młodych ludzi do realizacji partykularnych interesów politycznych, stały się dla nas dodatkową motywacją do podjęcia tych tematów. Naszą odpowiedzią na tę sytuację staje się poważne potraktowanie spraw młodych ludzi. Pytamy, jak przebiega i jakie ma konsekwencje konflikt między kształtującym się w tym okresie życia silnym poczuciem indywidualności a koniecznością realizacji przewidzianych przez kulturę scenariuszy życiowych? Na scenie inscenizujemy i badamy zderzenie tych scenariuszy z ambicjami, aspiracjami i celami, którymi żyją młodzi ludzie. Pytamy o to, jak projekty ideologiczne inspirują i wypaczają ich egzystencjalne wybory? Zastanawiamy się też nad rolą mediów w kształtowaniu różnorodnych stylów i mód życiowych młodych ludzi, tym, jak wpływają one na ich doświadczenie; jak żyją oni i doświadczają świata w społeczeństwie spektaklu. Czym w takich warunkach staje się „tragedia dziecięca”? Szóstka dorosłych aktorów (Dominika Biernat, Anita Sokołowska, Mirosław Guzowski, Rafał Kronenberger, Michał Czachor i Mateusz Łasowski) gra nastolatków, nie tyle przedstawiając ich świat, ile pokazując kulturowe szwy tego świat. To, jak jest on zrobiony.”