Spisane z życia - Kobieta

Ostatnio wpadła mi do głowy myśl, że tak naprawdę samotna byłam tylko przez pierwsze pięć minut swojego życia.

30-letnia kobieta unika spotkań z rodziną. Unika pełnych obaw i zatroskanych słów: "Oj, Ewelinka, ty to już sobie męża nie znajdziesz. Co Ty teraz zrobisz? Na co ty jeszcze czekasz?”

Pośpiesznie (o ile da się tak w obcasach) zbiegłam po schodach.

No to mnie wzięło, walnęło jak grom z nieba, wpadłam jak śliwka w kompot, grzmotnęło mną jak piorunami (więcej frazeologizmów już nie znam)…

Za namową najlepszej psiapsióły (nie znoszę tego słowa, ale „przyjaciółka” brzmi dość oficjalnie) poszłam do fryzjera.

Od kilku lat wiele się słyszy o tym, że modne stało się późne zakładanie rodziny. Para decyduje się na małżeństwo, gdy jest wykształcona, ma własne mieszkanie i pewien odłożony kapitał.

Taki wpis figuruje w orzeczeniu o niepełnosprawności. Często słowo „niepełnosprawny” używa się zamiennie z „inwalida.”

Wyjeżdżasz na studia. Bliżej lub dalej. Zmieniasz otoczenie, przyjaciół. Mija rok, drugi... kolejny.

Stałam w posągowym bezruchu na rogu Franciszkańskiej i Kwiatowej, próbując powkładać sobie do odpowiednich szufladek w głowie wszystkie zdarzenia, jakie miały miejsce chwilę wcześniej.

Rajdy samochodowe kojarzą się wyłącznie z dziesiątkami mężczyzn, otaczającymi drogę, którą przejeżdżają „rajdówki” i wdychającymi zapach palonej na asfalcie gumy.