Portret damy

Lata 70-te XIX wieku. Do wybrzeży wik­to­ri­ańskiej Anglii przy­bija statek z Nowego Jorku, a na jego pokładzie — Isabela Archer, młoda Amerykanka o wyjątkowej urodzie i nie mniej wyjątkowym charak­terze. Zafas­cynowana europe­jską kul­turą, wkrótce sama zacznie wzbudzać fas­cy­nację dwóch ang­iel­s­kich dżen­tel­menów. Sprawy dodatkowo skom­p­likują się, gdy w ślad za nią ruszy jej amerykański wiel­bi­ciel. Wbrew swoim oczeki­wan­iom, nieza­leżna doty­chczas Isabela, w małżeńst­wie z jed­nym z adoru­ją­cych ją mężczyzn zacznie upa­try­wać swo­jego przez­naczenia. Czy jed­nak jej wybór okaże się słuszny?

Kon­wencja melo­dra­matu, jaką twórcy zapoży­czyli z dziewięt­nas­towiecznej powieści Henry’ego Jamesa, stanowi jedynie pretekst do snu­cia uni­w­er­sal­nej opowieści o katas­trofie. Każda bez wyjątku z postaci PORTRETU DAMY — począwszy od Isabeli, poprzez ang­iel­skiego lorda i zubożałą fran­cuską arys­tokratkę, a na zwykłej służącej skończy­wszy, przeczuwa wiszące nad sobą fatum, które niweczy wszelkie dzi­ała­nia i odbiera nadzieję na pomyślną przyszłość. To właśnie w poczu­ciu zagroże­nia i rozczarowa­nia rzeczy­wis­toś­cią twórcy spek­taklu odna­j­dują wspólne bohaterom i współczes­nym Europe­jczykom gorzkie doświad­cze­nie rzeczywistości.